Het leven van Ronald 'Ron' Keith Williamson was verwikkeld in een tragedie: van een vroege veelbelovende honkbalcarrière die werd afgebroken door blessures en psychische aandoeningen, tot zijn onterechte veroordeling voor de moord op Debra Sue Carter. De gebeurtenissen die leidden tot zijn veroordeling wegens moord en de uiteindelijke vrijspraak worden afgebeeld in Netflix’ nieuwe true crime docuserie ‘The Innocent Man’, gebaseerd op het gelijknamige boek van John Grisham. En hoewel Williamson's naam werd gezuiverd en hij uiteindelijk uit de gevangenis werd vrijgelaten, had hij niet veel tijd om van zijn vrijheid te genieten.
Williamsons veroordeling in 1988 voor de verkrachting en moord op Carter, een populaire 21-jarige cocktailserveerster, leidde ertoe dat hij in de dodencel belandde. Hoewel er bijna geen bewijs was dat Williamson met de misdaad in verband bracht, gebruikte de politie wat Grisham omschreef als manipulatieve technieken die misbruik maakten van Williamsons geestesziekte om hem een bijna onverstaanbare bekentenis af te dwingen. Op dezelfde manier gebruikte de politie zeer onbetrouwbare haartesten en handschriftanalyses als bewijs om Williamson in verband te brengen met de plaats delict. Het blijft onduidelijk waarom de psychologische en cognitieve beperkingen van Williamson tijdens het proces niet verder werden onderzocht.
Ondanks het gebrek aan concreet bewijs zou het Innocence Project ruim tien jaar nodig hebben om Williamson eindelijk uit de dodencel te bevrijden. Volgens haar website Pas in 1998 stemden de rechtbanken in met het testen van DNA. De testresultaten zouden voor eens en voor altijd bewijzen dat het niet Williamson ter plaatse was, maar Glen Dale Gore, de laatste persoon die die avond met Carter werd gezien.
In april 1999 werd Williamson, na elf jaar gevangenisstraf, eindelijk vrijgelaten. Maar wat gebeurde er daarna voor de voormalige honkbalspeler?
Het eerste wat Williamson deed nadat hij was vrijgelaten, was naar buiten rennen en een sigaret opsteken. Toen journalisten hem benaderden, blijft het onduidelijk hoe goed Williamson, die al jaren met geestelijke gezondheid worstelde, op de hoogte was van de ernst van zijn situatie.
'Het voelt alsof mijn voeten me kapot maken', was zijn antwoord toen hem werd gevraagd wat hij van de uitspraak van de rechtbank vond.
Zijn familie bracht hem vervolgens naar een barbecuerestaurant waar hij ribben afsneed, ondanks dat hij het grootste deel van zijn tanden in de gevangenis had verloren.
Jennifer Levin
Williamson aarzelde om te spreken over zijn tijd opgesloten en besprak slechts kort zijn verschillende zelfmoordpogingen terwijl hij in de gevangenis zat, wijzend op zelf toegebrachte littekens op zijn polsen. Hij veranderde vaak van onderwerp als hem vragen werden gesteld over zijn opsluiting.
Een van Williamsons eerste stops na zijn vrijspraak was het Yankee Stadium in New York City. volgens de New York Times . Daar was hij onder de indruk van de ongerepte velden.
'Ik kreeg net een voorproefje van hoeveel plezier ze hier hadden,' zei hij. 'Het enige wat ik ooit wilde doen was honkbal spelen. Het is het enige plezier dat ik ooit heb gehad.'
Kort daarna betaalde een Duitse televisiezender een reis naar Disney World in ruil voor toegang tot Williamsons verhaal.
Volgens zijn zus, Renee Simmons uit Allen, Texas, zou Williamson nooit totale troost vinden uit zijn overvloed aan geestelijke gezondheidsproblemen. Zijn familie probeerde hem aan zijn medicatie te houden, maar dat lukte niet. Hij bleef drinken en werd steeds paranoïde naarmate de alcohol zich vermengde met zijn medicijnen. Hij dacht dat de politie weer achter hem aan zou komen en hij droeg een slagersmes door de buurt. Hij overleefde met een invaliditeitsuitkering van de socialezekerheidsadministratie. Hij ging opnieuw in en uit instellingen voor geestelijke gezondheidszorg, genoot korte tijd van periodes van nuchterheid, maar viel kort daarna terug.
Williamson nam deel aan een mars van anderhalve kilometer in Texas in de hoop dat de straffen van ter dood veroordeelde gevangenen zouden worden omgezet. Hij leek verward op het evenement, maar zijn aanwezigheid werd enorm gewaardeerd door activisten.
Williamson ondernam ook juridische stappen tegen de officieren van justitie van Pontotoc County vanwege de jaren die hij ten onrechte in de gevangenis had verloren. Hij had 100 miljoen dollar aan schadevergoeding geëist, maar de details van die rechtszaken, inclusief het bedrag waarvoor hij schikte, blijven geheim.
In 2004, slechts vijf jaar na zijn vrijlating, overleed Williamson aan levercirrose. Hij had pas zes weken voor zijn dood van de aandoening gehoord, maar had daarvoor volgens zijn zus Annette Hudson last van hevige buikpijn.
Williamson leek zijn lot op zijn laatste momenten te hebben aanvaard
'Hij had volkomen vrede met de heer', zei een vriend van Williamson destijds. 'Hij was niet bang voor de dood. Hij wilde er gewoon mee klaar zijn.'
Een fotograaf genaamd Taryn Simon, die Williamson tegen het einde van zijn leven als onderwerp gebruikte, vroeg Williamson om zijn laatste gedachten samen te vatten.
'Ik hoop dat ik noch naar de hemel noch naar de hel ga. Ik zou willen dat ik op het moment van mijn overlijden kon gaan slapen en nooit meer wakker zou worden en nooit een nare droom zou hebben... Ik wil het Oordeel niet meemaken. Ik wil niet dat iemand mij nog een keer beoordeelt.'
Jeffrey Lam
[Foto: Ron Williamson geniet van zijn eerste sigaret als vrij man, donderdag 15 april 1999 op de trappen van het gerechtsgebouw van de provincie in Ada, Oklahoma, na twaalf jaar gevangenisstraf te hebben uitgezeten. Krediet: AP Foto/J. Pat Carter]